19 marca obchodzona jest Uroczystość św. Józefa. Święto ma swoje uzasadnienie w historycznej postaci Józefa i roli, jaką odgrywał będąc z woli Bożej oblubieńcem Maryi i prawnym ojcem Jezusa. Pierwsze wzmianki o Jego kulcie pochodzą z IV wieku, na Wschodzie, a w VIII wieku na Zachodzie. W ciągu wieków św. Józef doczekał się bogatej literatury i kultu, zwieńczonymi ustanowieniem specjalnego uroczystego wspomnienia liturgicznego oraz poważnymi studiami józefologicznymi. Patronuje on wielu dziełom kościelnym, państwom, ludzkiej działalności, a nawet śmierci. To jego bogate duchowe znaczenie ma swoje korzenie w historii, tradycji i kulcie Kościoła.

Józef nie posiadał żadnego majątku i utrzymywał się z pracy własnych rąk, jako stolarz lub cieśla, mieszkając w Nazarecie. Kiedy przeszedł próbę czasu (chciał się usunąć na bok) odczytując wolę Bożą co do roli Maryi jako Matki Boga, poślubił Maryję i przejął obowiązki opiekuna Jezusa. Był przy narodzinach Jezusa w Betlejem. W niebezpiecznej dla dziecka chwili (rzeź niewiniątek z rozkazu Heroda) wyemigrował z rodziną do Egiptu, by po śmierci Heroda powrócić do rodzinnego Nazaretu. Później widzimy Józefa wraz z rodziną pielgrzymującego do Jerozolimy, gdzie zagubił się dwunastoletni wtedy Jezus, którego ostatecznie odnaleziono w świątyni. Od tej pory, w Nazarecie miał się zająć dalszym jego wychowaniem.

Kult św. Józefa jest ściśle związany z rolą opiekuna, jaką odegrał przy narodzinach i wychowaniu Jezusa, Syna Bożego. Dlatego Kościół, po Maryi, stawia go od początku na czele wszystkich świętych.

Teksty zaczerpnięte z www.jakatolik.com