ZDARTE KOLANA

Zanim wydałeś ostatnie tchnienie

Świadczyłeś w pokorze i niestrudzenie

O Bogu i Jego odwiecznej miłości

Który jest źródłem pokoju i pełnią świętości

Nim ostatecznie swe oczy zamknąłeś

Ludzkie spojrzenia ku niemu zwracałeś

By człowiek miał mocno wyryte w pamięci

Że ci co patrzą na Niego, jak On stają się święci

Nawet jak mówić już nie byłeś w stanie

W uszach wciąż brzmiało Twe zawołanie

Totus Tuus dla idących w pielgrzymce nadziei

Pośród zwątpienia i życiowych zawiei.

Wiernie wypełniłeś misję pierwszego Pasterza

Wskazując na wartość „znaku przymierza”

Przed którym klękałeś pełen miłości do Pana

Byśmy pojęli, że przed Miłością „pada się na kolana”

Żyłeś zwyczajnie na miarę sługi Bożego

Jednocząc ludzi wokół stołu eucharystycznego

Na którym Chrystus ciągle w ofierze się składa

Ucząc miłości do bliźnich w tym też do sąsiada

Wiedziałeś, że o tym co do Boga przybliża

Jest Miłość przybita do Krzyża

I ta jej głęboka w sercu rana

Dla nas nędzników przewidziana

Zanim wybiła Twoja godzina narodzin dla nieba

Świadom, że czas ziemskiego istnienia przeżyłeś jak trzeba

Spokojnie odszedłeś, by złożyć raport przed obliczem Pana

Z życia, którego wartością jest miłość mierzona przez zdarte kolana…

ks. Mariusz

Księdza Mariusza mieliśmy zaszczyt posłuchać i nasycić się jego słowem podczas jednego dnia naszych rekolekcji wielkopostnych A.D. 2020