W dniu 101 urodzin świętego Jana Pawła II zgromadziliśmy się na Mszy Świętej, aby podziękować Panu Bogu za papieża – świętego człowieka oraz patrona tutejszej szkoły.

Schola podziękowała patronowi piosenką: „ Gdy serce twoje”, a Zuzanna Piechota wierszem –

„To Przyjaciel”

To Przyjaciel. Ciągle wracasz pamięcią
do tego poranka zimą.
Tyle lat już wierzyłeś, wiedziałeś na pewno,
a jednak nie możesz wyjść z podziwu.

Pochylony nad lampą, w snopie światła wysoko związanym,
nie podnosząc swej twarzy, bo po co –
– i już nie wiesz, czy tam, tam daleko widziany,
czy tu w głębi zamkniętych oczu –

Jest tam. A tutaj nie ma nic prócz drżenia,
oprócz słów odszukanych z nicości –
ach, zostaje ci jeszcze cząstka tego zdziwienia,
które będzie całą treścią wieczności.

W homilii ks. Krzysztof Kułaga przypomniał, że święty Jan Paweł II zostawił po sobie ogromne dziedzictwo nauczania – był człowiekiem modlitwy, człowiekiem bliskości, sprawiedliwości.

Papież wypowiadał się na temat najważniejszych spraw Boga, człowieka, Kościoła  i świata, dbał o dobro rodziny i był niestrudzonym obrońcą życia. Pokazywał zaangażowanie w rozwój wiary dzieci i młodzieży. Mówił przekonywująco i z pasją o Bogu, o Jezusie Chrystusie, bo Bóg był w centrum jego życia. Jezus Chrystus był jego największą miłością. Pod koniec swojego życia dał świadectwo pokory i znoszenia cierpienia w łączności z Chrystusem.

Nie można zrozumieć Jana Pawła II bez jego modlitwy, bez adoracji, bez jego Eucharystii, która była zawsze w centrum każdego dnia. On żył głęboko zjednoczony z Bogiem.  

Nam też trzeba głębokiej wiary i postawienia Boga w centrum życia. Zechciejmy brać przykład z naszego świętego Jana Pawła II.